Duurzaamheid en mijn reis naar Portugal (deel 2)
Goats or people, that’s the question
Die vraag stel ik me, maar ik vraag me af of dat de echte vraag is….
Mijn vriendin Christina runt met haar man al ruim 25 jaar een geitenboerderij op een berg in Portugal. En al even zo lang bezoek ik hen af en toe. Het verschil tussen haar leven en dat van mij kan niet groter zijn:
- Zij woont op een boerderij zonder buren, een paar km van de verharde weg in de bergen in Portugal. Ik woon in een rijtjeshuis in Utrecht, in een wijk die ligt ingeklemd tussen de A27 en de A12.
- Zij werkt met geiten, ik met mensen.
- Zij is een groot deel van de dag buiten, ik binnen.
- Zij verricht veel fysieke arbeid, ik vooral hoofdarbeid.
- Zij zit misschien een half uurtje per dag achter een scherm, ik op een gemiddelde werkdag wel een uur of 7.
- Zij eet grotendeels uit haar tuin. En lekker 🙂 Wij zijn toch grotendeels afhankelijk van voedingsmiddelen die door anderen zijn geproduceerd, al genieten we ook echt van wat er uit onze kleine moestuin komt.
En zo kan ik nog wel even doorgaan…
Zijn er ook overeenkomsten?
Natuurlijk!
We studeerden beiden in Wageningen, zijn moeder, houden van de natuur en van knutselen met afvalmateriaal en zijn bezorgd om de wereld.
Leven met de natuur
De manier waarop Christina en haar man de boerderij runnen is grotendeels in evenwicht met de natuur. Geen intensieve landbouw hier, maar geiten die het land begrazen, onder de olijfbomen. Een moestuin zonder gif. Varkens die leven van het gft-afval. Kippen die rondscharrelen en zorgen voor de eieren.
Het is geen eenvoudig bestaan voor hen: elk jaar de dreiging van een bosbrand, wilde zwijnen die het grasland omwoelen, ziektes, droogte die te lang duurt en voor verminderde productie zorgt, etc. En het is hard werken, 7 dagen per week, 365 dagen per jaar. Toch is dit het leven dat ze kiezen en zijn ze heel tevreden met de natuurlijke rijkdommen waar ze dagelijks van mogen genieten. En ook al is het zeker niet aan het einde van de wereld, dat gevoel bekruipt me wel altijd als ik hier ben; een aflevering van Floortje Dessing’s programma zou zich hier zo kunnen afspelen. 😉
Mijn droom!
Bij elk bezoek aan Christina vraag ik me af of ik ook zo zou willen (en kunnen) leven. De plek is fantastisch: geen snelweg, geen lawaaierige buren, geen rat-race, je kunt zo vanuit je huis de prachtige bergen in lopen en ik slaap er stukken beter dan thuis. Maar de plek heeft zeker ook nadelen: geen aanspraak van buren, centrale verwarming of uitgaansmogelijkheden.
Mijn conclusie is telkens weer dat ik dit (fysiek) niet zou kunnen, maar ook niet zou willen: te geïsoleerd. Ik verkies het werken met mensen boven de geiten.
Toch is er veel van het leven op de boerderij wat ik graag in mijn leven zou willen inbouwen. Een rustige plek om te wonen; eten van ons eigen land; veel meer in harmonie met de natuur; minder haast, meer tijd voor de mensen om me heen.
En dus ga ik naar huis met het voornemen onze zoektocht naar een plek in een eco-wijk voort te zetten. Een plek waar we onze idealen kunnen delen met anderen, waar we in betrokkenheid met anderen kunnen wonen.
Anders samenleven met moeder natuur: het kan en we moeten het samen doen! 🌎
P.s. Waarom ik deze blog schreef? Als Happy Planet Professional draag ik graag bij aan een duurzame wereld. En dat betekent voor mij ook het delen van ervaringen hoe het anders kan.😊