Bij ons in de woonkamer staan 5 hele grote bossen bloemen, 3 daarvan kreeg ik van (oud-) collega’s. Mensen met wie ik samenwerk(te), die mij met de bloemen een hart onder de riem willen steken. En het werkt. Het doet goed te weten dat er mensen zijn, ook werkrelaties, juist werkrelaties (!), die mij laten weten dat ik er toe doe, dat mijn verdriet er mag zijn. Dat ze mij zien met al mijn verwarrende ‘tijden’ door elkaar.
Een tijd van rouw
Twee weken geleden overleed mijn vader, na een kort en heftig ziekbed. Hij is 87 jaar oud geworden.
Ik zit nu in een tijd van rouw, zoals dat heet. En dat voelt vreemd genoeg niet heel akelig. Het is mooi om stil te staan bij zijn leven en vooral ook bij de invloed die hij op mijn leven heeft gehad. Onze dominee schreef in zijn condoleance-appje ‘de man zonder wie je leven ondenkbaar is, en door wie je ook geworden bent wie je bent, is er niet meer.’ Een rake zin die me heeft geholpen in te zien hoeveel mijn vader voor mij betekend heeft.
Alles heeft zijn tijd
Voor zijn uitvaartsdienst had mijn vader de tekst uit het bijbelboek Prediker 3 klaarliggen:
Alles heeft zijn tijd
Er is een tijd voor alles wat er is onder de hemel
Een tijd om te rouwen
Een tijd om te dansen
Een tijd om ziek te zijn
Een tijd om te helen
Een tijd om te huilen
Een tijd om te lachen
….
En al die tijden kunnen verwarrend genoeg samenkomen. Zo was ik 2 dagen na mijn vaders overlijden jarig, en ben ik nu al weer ruim een week ziek. En dat alles temidden van deze hele rare corona-tijd, waarin we nu weer strengere maatregelen hebben, en weer heel veel niet mag.
Turn, turn, turn!
De Byrds zongen het lied Turn, Turn, Turn, dat is gebaseerd op de tekst uit Prediker 3.
To everything (turn, turn, turn)
There is a season (turn, turn, turn)
And a time to every purpose, under heaven
A time to build up, a time to break down
A time to dance, a time to mourn
A time to cast away stones, a time to gather stones together
……
Bloemenzee
De bloemen in onze woonkamer en de vele kaartjes die we ontvingen, laten me zien dat ik niet alleen ben in mijn verdriet. Dat er mensen aan ons denken. En het is extra fijn dat daar ook collega’s tussen zitten. Dat ze begrijpen dat ik even mijn aandacht ergens anders heb en straks ook even tijd nodig heb om weer helemaal mee te draaien.
Waarom schrijf ik dit behoorlijk persoonlijke verhaal in een zakelijk blog?
Precies zoals ik nu allerlei tijden tegelijk meemaak, zo is dat voor ieder (werkend) mens. Je neemt jezelf mee naar je werk, met al je zorgen en geluksmomenten. Dat bepaalt mede hoe je in je vel zit en hoe je je werk doet.
Hoe mooi is het als er op het werk ruimte is om jezelf te zijn. En dan bedoel ik niet dat je de hele dag maar moet gaan zitten huilen of ballonnen blazen, maar wel dat je gezien wordt zoals je bent. Dat je je hele zelf mag zijn. Gewoon omdat dat helpt om je werk goed te doen.
Laat zien dat je je collega ziet
Heb jij een collega die er even doorheen zit, om wat voor reden dan ook, laat merken dat je haar/hem ziet: neem even tijd om te luisteren* (bij het koffie-apparaat of in een video-gesprek), stuur een lief kaartje of een appje. Of deel de link naar het lied van The Byrds. Het helpt echt als je weet dat je gezien wordt, gehoord wordt.
Dat is denk ik ook wat deze rare corona-tijd ons leert. Dat het niet gaat om de grote meeslepende materialistische dingen, maar om de kleine gebaren die ons laten zien dat we elkaar zien. We kunnen niet zonder elkaar. We zijn wie we zijn door hoe we met elkaar omgaan. Ook op het werk.
Turn turn turn!
P.s. willen jullie als team meer aandacht voor elkaar, neem daar dan de tijd voor en ga het gesprek aan. En heb je hulp nodig? Dan kan ik uiteraard jullie gespreksleider zijn. Zeker in deze rare tijden kan ik zo’n gesprek warm aanbevelen!
*met luisteren bedoel ik empathisch luisteren: met alle aandacht in het hier en nu luisteren, zonder oordelen, zonder adviezen geven, zonder je eigen verhaal te vertellen. Gewoon luisteren.